کد مطلب:173151 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:142
روایت 1
مرحوم شیخ صدوق رحمه الله در كتاب علل الشرایع نقل كرده است كه عبدالله بن فضل هاشمی نقل می كند به امام صادق علیه السلام عرض كردم: ای پسر پیامبر! چگونه است كه روز عاشورا، روز مصیبت و غم و حزن و گریه است، اما روز رحلت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم و روز شهادت فاطمه علیهاالسلام و امیرمؤمنان علی علیه السلام و امام حسن مجتبی علیه السلام چنین نیست؟
امام صادق علیه السلام فرمود:
روز شهادت حسین علیه السلام از حیث مصیبت از تمام روزها برتر است، چون اصحاب كساء كه پنج نفر بودند و عزیزترین مخلوقات خداوند بودند، با رحلت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم، علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام باقی ماندند و با وجود این ها برای مردم تسلی خاطر و قوت قلب بود. وقتی فاطمه علیهاالسلام از دنیا رفت، وجود علی و حسن و حسین برای مردم قوت لب بودند. هنگامی كه امیرمؤمنان علی علیه السلام به شهادت رسید، وجود مبارك حسن و حسین علیهماالسلام برای مردم تسلی خاطر و قوت قلب بود. وقتی كه امام حسن علیه السلام به شهادت رسید، وجود امام حسین علیه السلام برای مردم تسلی خاطر و قوت قلب بود.
اما وقتی امام حسین علیه السلام به شهادت رسید، دیگر از اصحاب كساء كسی نماند، تا برای مردم تسلی خاطر و قوت قلب باشد، لذا رحلت امام حسین علیه السلام در حكم رحلت همه آن ها بود، هم چنان كه حیاتش مانند حیات همه آن ها بود. بر این اساس روز شهادت امام حسین علیه السلام بزرگ ترین روز
مصیبت است.
عبدالله بن فضل هاشمی می گوید: عرض كردم: یابن رسول الله! چگونه وجود امام زین العابدین علیه السلام مانند پدر و جدش، موجب تسلی دل مردم نمی شد؟
آن حضرت علیه السلام فرمود:
آری! علی بن الحسین علیه السلام آقای عبادت كنندگان و حجت خدا بعد از پدرش بر خلق بود، امام پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را ندیده و سخنانش را نشنیده بود و علم او به طور ارث از پدرانش به او رسیده بود، در حالی كه مردم، امیرالمؤمنین، فاطمه، حسن و حسین علیه السلام را با پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم دیده بودند، هرگاه به آن ها نگاه می كردند، حال و خاطره آن ها با رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در دل مردم زنده می شد، وقتی آن ها از دنیا رفتند، مردم مشاهده بزرگواران نزد خدا را از دست دادند و این احساس فقدان در هیچ كدام آن ها جامع نبود، جز در فقدان امام حسین علیه السلام، زیرا آخرین آن ها بود كه از دست می رفت. بنابراین، روز شهادتش بزرگ ترین روز مصیبت است.
عبدالله بن فضل هاشمی می گوید: عرض كردم چگونه این مردم روز عاشورا را روز بركت نامیدند؟ امام علیه السلام گریه كردند و بعد فرمود:
وقتی حسین علیه السلام به شهادت رسید، مردم در شام، نزد یزید رفتند، برای او اخبار درست كردند و از او هدایا و جایزه از مال دنیا گرفتند، وقتی به موضوع روز عاشورا رسیدند، آن را روز بركت نامیدند، تا مردم را از گریه و عزاداری و مصیبت غافل كرده و آن ها را مشغول شادی و سرور و تبرك نمایند. حكم خدا بین آن ها و ما حكم كند.
امام صادق علیه السلام فرمود:
روز شهادت حسین علیه السلام از حیث مصیبت از تمام روزها برتر است، چون اصحاب كساء كه پنج نفر بودند و عزیزترین مخلوقات خداوند بودند، با رحلت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم، علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام باقی ماندند و با وجود این ها برای مردم تسلی خاطر و قوت قلب بود. وقتی فاطمه علیهاالسلام از دنیا رفت، وجود علی و حسن و حسین برای مردم قوت لب بودند. هنگامی كه امیرمؤمنان علی علیه السلام به شهادت رسید، وجود مبارك حسن و حسین علیهماالسلام برای مردم تسلی خاطر و قوت قلب بود. وقتی كه امام حسن علیه السلام به شهادت رسید، وجود امام حسین علیه السلام برای مردم تسلی خاطر و قوت قلب بود.
اما وقتی امام حسین علیه السلام به شهادت رسید، دیگر از اصحاب كساء كسی نماند، تا برای مردم تسلی خاطر و قوت قلب باشد، لذا رحلت امام حسین علیه السلام در حكم رحلت همه آن ها بود، هم چنان كه حیاتش مانند حیات همه آن ها بود. بر این اساس روز شهادت امام حسین علیه السلام بزرگ ترین روز
مصیبت است.
عبدالله بن فضل هاشمی می گوید: عرض كردم: یابن رسول الله! چگونه وجود امام زین العابدین علیه السلام مانند پدر و جدش، موجب تسلی دل مردم نمی شد؟
آن حضرت علیه السلام فرمود:
آری! علی بن الحسین علیه السلام آقای عبادت كنندگان و حجت خدا بعد از پدرش بر خلق بود، امام پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را ندیده و سخنانش را نشنیده بود و علم او به طور ارث از پدرانش به او رسیده بود، در حالی كه مردم، امیرالمؤمنین، فاطمه، حسن و حسین علیه السلام را با پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم دیده بودند، هرگاه به آن ها نگاه می كردند، حال و خاطره آن ها با رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در دل مردم زنده می شد، وقتی آن ها از دنیا رفتند، مردم مشاهده بزرگواران نزد خدا را از دست دادند و این احساس فقدان در هیچ كدام آن ها جامع نبود، جز در فقدان امام حسین علیه السلام، زیرا آخرین آن ها بود كه از دست می رفت. بنابراین، روز شهادتش بزرگ ترین روز مصیبت است.
عبدالله بن فضل هاشمی می گوید: عرض كردم چگونه این مردم روز عاشورا را روز بركت نامیدند؟ امام علیه السلام گریه كردند و بعد فرمود:
وقتی حسین علیه السلام به شهادت رسید، مردم در شام، نزد یزید رفتند، برای او اخبار درست كردند و از او هدایا و جایزه از مال دنیا گرفتند، وقتی به موضوع روز عاشورا رسیدند، آن را روز بركت نامیدند، تا مردم را از گریه و عزاداری و مصیبت غافل كرده و آن ها را مشغول شادی و سرور و تبرك نمایند. حكم خدا بین آن ها و ما حكم كند.